[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Holokaust
Dr Andrzej Leszek Szcześniak
Fragmenty noty wydawniczej
Bardzo niewielu Polaków wie, że Rząd Polskiej Rzeczypospolitej 38 razy w czasie II Wojny
Światowej prosił Zachód o pomoc dla Żydów mordowanych przez Niemców. Szczególnie
finansjera amerykańska była absolutnie głucha na polskie informacje. Od jednego podpisu
żydowskiego notabla Bernarda Barucha, szefa przemysłu zbrojeniowego USA, zależało
przydzielenie Polakom kilku samolotów, które z polskimi załogami udzieliłyby pomocy
mordowanym Żydom w okupowanej Polsce. Nic takiego nie nastąpiło. Jakie siły za tym
stały? Komu poza hitlerowcami zależało na holocauście milionów ludzi? Opracowanie
niniejsze zawdzięczamy dr. Andrzejowi Leszkowi Szcześniakowi. Jest ono poszerzoną wersją
hasła "Holocaust" z Encyklopedii "Białych Plam", która podejmuje tematy trudne i
przemilczane przez "politycznie poprawne" media, Jest ono poszerzoną wersją hasła
"Holocaust" z Encyklopedii "Białych Plam", która podejmuje tematy trudne i przemilczane
przez "politycznie poprawne" media.
Fragmenty książki dr A.L.Szcześniaka "Holokaust"
KUŹNIA MYŚLI POLITYCZNEJ - OŚRODEK WIEDEŃSKI
To, co się działo w Niemczech, niewątpliwie przygotowywało grunt pod przyszłe teorie
narodowosocjalistyczne, umownie określane jako hitlerowskie. Prawdziwą jednak
kuźnią germańskiej myśli politycznej, która w poważnym stopniu ukształtowała
światopogląd Hitlera i wizję tworzenia "Nowej Europy" dla wybranych elit, stał się
ośrodek wiedeński. Uformował się on i działał w latach 1912-1923. Skupiał on ludzi o
"otwartych poglądach". Ośrodek ten, choć nie stanowiący formalnie żadnego związku
ani loży, odegrał ogromną rolę w kształtowaniu się geopolitycznych i
uniwersalistycznych wizji "uszczęśliwiania" świata. Należeli doń m.in.: Karl Haushofer
(twórca
teorii Lebensraum
i współautor
Mein Kampf Hitlera),
Houston Stewart
Chamberlain (twórca teorii o "wyższości" rasy aryjskiej, "duchowy Fundator III
Rzeszy"), Walther Rathenau (przemysłowiec, polityk, minister spraw zagranicznych,
twórca traktatu w Rapallo w 1922, zwolennik etatyzmu i współpracy z bolszewikami,
Żyd antysemita), Adolf Hitler, Hjalmar Schacht (prezes Banku Rzeszy, poparł w 1933
dojście Hitlera do władzy, 1933-1945 realizował program zbrojeń Rzeszy), Ryszard
Coudenhove-Kalergi (twórca idei
Pan-Europy)
oraz wielu przywódców późniejszej
Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotniczej (NSDAP). Rathenau i Schacht
powiązani byli z środowiskami finansjery anglo-amerykańsko-żydowskiej, finansującej
w 1917 roku rewolucję bolszewicką oraz byli wyznawcami określonego
mondialistycznego socjalizmu. Haushofer był związany z brytyjską lożą masońską
Golden Dawn,
silnym ośrodkiem socjalistycznych fabianistów, którzy inspirowali i
ukierunkowywali anglo-amerykański świat finansowy w kierunku centralizmu
(totalitaryzmu). Coudenhove-Kalergi miał związki z mondialistycznymi politykami,
którzy ostro propagowali wprowadzenie socjalistycznego planowania i systemu
nakazowo-rozdzielczego w gospodarce (P.
Vilemarest, Źródła finansowe komunizmu i
nazizmu..., s.
143, 148-155). Ośrodek wiedeński sprecyzował na piśmie i wydał swe
mondialistyczne programy. Zakładano w nich utworzenie wielkich globalistycznych
regionów: Pansowieckiego, Panamerykańskiego. Paneuropejskiego, Panbrytyjskiego i
Panazjatyckiego. W ten właśnie sposób, poza ideologiami i granicami od tej chwili
anachronicznymi, konflikty byłyby regulowane dzięki racjonalnej organizacji świata
powierzonej animatorom grupującym się w jednej szkole myślenia.
To szczególne
środowisko
"chciało stworzyć system światowej kontroli, scentralizowany w rękach
osobowości, które są zdolne dominować nad systemami polityczny mi wszystkich
krajów i następnie ustanowić rodzaj wielkiej planetarnej całości gospodarczej"
(C.
Quigley,
Tragedy and Hope...,
s. 954).
Na razie działania zaplanowane były na nieco
mniejszą skalę. "
W trakcie wymiany punktów widzenia pierwsi jego inicjatorzy ustalili
jednakże własną zasadę: Francja, jeszcze za bardzo nacjonalistyczna, nie powinna
fedrować ekonomicznie i politycznie Europy. Powinny to być Niemcy, w owym czasie
zdominowane przez socjalistów, którym brakowało kapitałów, które można wiec było
kontrolować
(mowa tu o okresie po I wojnie -ALS),
finansując ich wzrost gospodarczy
- Coudenhove-Kalergi miał swą placówkę w sercu ośrodka wiedeńskiego, tam, gdzie
przybywają liczni inspiratorzy Adolfa Hitlera (...) dzielił on Z Chamberlainem
uwielbienie dla Nietzchego, proroka Nadczłowieka. I taki sam podziw dla Oswalda
Spenglera, dla jego metodycznej i zdyscyplinowanej "pruskości", dla jego socjalizmu
marzącego o "TrzeciejRzeszy", którą w 1919, na sześć lat przed swą śmiercią, wieszczy
Moller Van den Bruck, inny inspirator doktryny, którą w 1923 wyłożą Hitler i Rudolf
Hess"
(cyt. za P. Villemarest, s. 150). Elity polityczne owych czasów ścisłe
kontaktowały się ze
sobą i wzajemnie uzupełniały swe poglądy. Ośrodek wiedeński
utrzymywał ożywione kontakty z antyżydowskimi lożami germańskimi, które w 1912
roku scalone zostały przez islamizującego Prusaka Rudolfa Glauera w Stowarzyszenie
Thule. Do stowarzyszenia tego należeli m.in. Max Amman, Dietrich Eckart, Rudolf
Hess, Adolf Hitler i Alfred Rosenberg - elita hitlerowskiej NSDAP. Ze
stowarzyszeniem był także w kontakcie Coudenhove-Kalergi, który szukał
zwolenników do rodzącej się idei Pan-Europy. Zaraz po zakończeniu I wojny
światowej jego najbliższymi towarzyszami i zwolennikami byli: Rathenau i Schacht. To
właśnie przewidział dokładnie Coudenhove (wraz z Schachtem), czemu dał wyraz w
swej książce
Pan-Europa
(1923):
"nadejście nowej Formy istnienia, nowej
moralności w Europie może się dokonać tylko za pośrednictwem jakiegoś
dyktatora"
(cyt. za P. Villemarest, s. 152).
NA DRODZE DO PRZYWÓDZTWA
Adolf Hitler, obywatel austriacki, uciekł przed poborem do wojska w Austrii i zgłosił
się na ochotnika w Bawarii. Uważał on, że głównymi winowajcami wojny byli Żydzi,
którzy piastowali najważniejsze stanowiska w rządzie Austro-Węgier. Dlatego też
Niemcy powinny zerwać sojusz z Austro-Węgrami: "
Ten sojusz musi być zerwany, im
szybciej, tym lepiej dla narodu niemieckiego, także dla Niemców w Austrii.
Poświęcenie monarchii habsburskiej nie jest żadną ofiarą, jeśli dzięki temu Niemcy
osłabią swoich wrogów. Nie po to nałożyliśmy stalowe hełmy, aby ratować złajdaczoną
monarchię, ale aby uratować naród niemiecki przed żydowską międzynarodówką
apostatów równości".
W innym zaś miejscu dodawał: "
Przywódcy tego całego ruchu
powinni natychmiast znaleźć się za kratkami. Trzeba się z nimi załatwić krótko. Należy
użyć wszelkich środków, aby wy tępić tę zarazę"
(H. Kardel,
Hitler założycielem
Izraela?,
s. 44). W czasie wojny pisał Hitler do przyjaciela list, w którym zawarł jakby
zarys swego przyszłego programu: "
Tak często myślę o Monachium i każdy z nas ma
tylko jedno życzenie, aby jak najszybciej porachować się z tą bandą, to trzeba zrobić,
niech kosztuje, ile chce; aby ci, którzy będą mieli to szczęście zobaczyć znów ojczyznę,
zastali ją czystą, oczyszczoną z obcych wpływów; aby dzięki ofiarom i cierpieniom,
które codziennie dotykają setki tysięcy z nas; aby dzięki rzece krwi, która płynie tutaj
każdego dnia w walce przeciw całemu wrogiemu światu nie tylko zewnętrzni wrogowie
zostali zmiażdżeni, ale aby również rozbity został rodzimy internacjonalizm "
(Archiwum Federalne w Koblencji NS 26/4). To właśnie Monachium stało się zaraz po
wojnie terenem, który wymagał "oczyszczenia z elementów internacjonalistycznych".
Bawaria jako pierwsze państwo niemieckie ogłosiła się republiką, a jej pierwszym
premierem został Żyd ze Wschodu - Kurt Eisner, który planował oderwanie Bawarii od
Niemiec, usamodzielnienie jej, a nawet alians z Francją. Kolejnymi przywódcami
Bawarskiej Komunistycznej Republiki Rad byli rosyjscy Żydzi: E. Levine-Nissen, M.
Lewien i Tobias Akselrod. Levine-Nissen został rozstrzelany wyrokiem sądu
specjalnego, Lewien po ucieczce do Rosji został członkiem rosyjskiego Komitetu
Wykonawczego, a Akselrod, moskiewski bankier, został mianowany posłem
bolszewickim na Litwie. Po stłumieniu bolszewickiej rewolty Monachium usiane było
trupami niewinnych ludzi. W Berlinie przywódcami powstania Spartakusowców byli
również Żydzi: Karl Liebknecht i Róża Luksemburg. Podobnie było na Węgrzech,
gdzie przez kilka miesięcy komunistycznym dyktatorem był Żyd Bela Kun, który
pozostawił po sobie pamięć swoich krwawych rządów. Wydarzenia z okresu
funkcjonowania Bawarskiej Republiki Rad miały długotrwale skutki psychologiczne i
stały się podstawą do stworzenia przez marszałka P. Hindenburga i gen. E. Ludendorfa
osławionej teorii o "ciosie w plecy"
(Dolchstoss)
zadanym armii niemieckiej przez
komunistów i Żydów. Stworzyły także sprzyjający klimat do rozwoju ruchu
narodowych socjalistów w Bawarii, traktowanego jako przeciwwaga dla bolszewickiej
rewolucji. Po opanowaniu Monachium przez "Białą Gwardię" powołano komisję
śledczą, w skład której wszedł starszy szeregowy
Hitler. Jego zadaniem było
wytropienie wszystkich, którzy w okresie Bawarskiej Republiki Rad znajdowali się po
niewłaściwej stronie. Hitlera chwalono za to, że
"Jego oskarżycielskie pisma pomogły
wyjaśnić niezmierzoną hańbę wojskowej zdrady dokonanej przez żydowską dyktaturę w
okresie republiki rad."
Wkrótce potem Hitler został szefem komórki ds. agitacji w
niewielkiej Niemieckiej Partii Robotniczej (DAP), która w 1920 roku przekształciła się
w Narodowosocjalistyczną Niemiecką Partię Robotniczą - NSDAP. Na zebraniu
NSDAP w monachijskiej piwiarni Hitler ogłosił 25 punktów programu, z których 13
skierowanych było przeciw Żydom: "Żaden Żyd nie może być Volksgenosse (...) Jeśli
niemożliwe jest wyżywienie całej ludności kraju, należy usunąć z Rzeszy wszystkich
ludzi innej narodowości (...) Żądamy, aby wszyscy nie będący Niemcami, którzy
przybyli do Niemiec po 2 sierpnia 1914 roku, zostali natychmiast zmuszeni do
opuszczenia terytorium Rzeszy (...) Żądamy całkowitej konfiskaty wszystkich zysków
wojennych". Hitler objaśnił te punkty:
"Robotnikom mówi się ciągle, ze powinni
wyjechać do Rosji. Czy nie byłoby bardziej sensowne, gdyby Żydzi ze Wschodu
pozostali tam, gdzie jest wy starczająca dużo pracy? Najpierw należy wyrzucić
winowajców czyli Żydów, potem zabierzemy się za porządki na własnym podwórku. Dla
przestępstw popełnionych przez spekulantów i lichwiarzy kary pieniężne są
nieskuteczne ".
Hitler tak podsumował pierwsze wielkie zgromadzenie nowo powstałej
NSDAP: "
Wzniecony został ogień, z którego żaru wytopiony zostanie miecz
przywracający wolność niemieckiemu Zygfrydowi i życie narodowi niemieckiemu.
Przeczuwałem, ze nadciągającemu buntowi towarzyszy bogini bezlitosnej zemsty za
zdradę 9 listopada 1918 roku "
(cyt. za H. Kardel, s. 54-55). W VII 1921 roku Hitler
wystąpił z partii, uzależniając swą dalszą działalność od uzyskania stanowiska
"pierwszego przewodniczącego wyposażonego w dyktatorskie kompetencje".
Kierownictwo partii wyraziło zgodę na piśmie, uzasadniając: "w uznaniu Pańskiego
wkładu w rozwój ruchu czynionego z rzadką ofiarnością i bez wynagrodzenia, jak
również Pańskiego niezwykłego talentu oratorskiego wyraża się gotowość przyznania
Panu dyktatorskich kompetencji i z radością powita Pana na stanowisku pierwszego
przewodniczącego, gdy tylko ponownie wstąpi Pan do partii" (G. Franz-Willing,
Die
Hitlerbewegung - Ursprung...,
s. 113). Od tej pory niemiecki ruch
narodowosocjalistyczny stał się antyżydowskim ruchem Adolfa Hitlera.
MEIN KAMPF I PAN-EUROPA
Hitler, pozyskawszy dla swych planów gen. E. Ludendorfa, na czele oddziałów SA
(Sturmabteilungen,
Oddziały Szturmowe) próbował dokonać zamachu stanu w
Monachium (12 XI 1923). Władze wysłały policję przeciwko narodowym socjalistom,
a Reichswehra (armia niemiecka) odmówiła poparcia puczu. Zamachowcy zostali
aresztowani i oddani pod sąd. Hitler został skazany na 5 lat więzienia, ale w
rzeczywistości w odosobnieniu przesiedział tylko dziewięć miesięcy i to w bardzo
dobrych warunkach, gdzie przy współudziale Karla Haushofera i Alfreda Rosenberga
przystąpił do napisania "biblii narodowych socjalistów" -
Mein Kampf (Moja Walka).
Gdy Hitler przekształcał w Monachium narodowy socjalizm na antyżydowski ruch,
inny uczestnik wiedeńskiego ośrodka politycznego, Coudenhove-Kalergi -
rozpowszechniał w Europie ideę wielkiej, sfederowanej całości i zyskiwał coraz więcej
zwolenników w Austrii, Niemczech, Holandii, Francji i Szwajcarii. W krótkim czasie
udało mu się pozyskać np. takich ludzi: Otto Abetz (późniejszy pracownik
niemieckiego MSZ, ambasador Rzeszy przy rządzie Petaina), F. Aschenbach (przyszły
deputowany z Bonn), H. Speak (późniejszy premier Belgii), Henri de Man (słynny
polityk belgijski), oraz przekonać ich o konieczności stworzenia "ponadnarodowych"
powiązań zmierzających do "Nowego Porządku". Już w tym pierwszym okresie do
wyznawania nowej idei dał się namówić Louis de Rothschild, wielki bankier z Wall
Street, zaś Max Warburg zaczął poważnie zasilać finansowo działalność Coudenhove'a.
Tenże, walcząc z anty-żydowskimi nastrojami, sam zaczął odkrywać w żydostwie
wartości, które jego zdaniem były niezwykle cenne do scalenia narodów
chrześcijańskiej (jak na razie) Europy. W jednej ze swych pierwszych prac
Heid oder
Heiliger
proponował talmudyczną wizję uniwersalizmu: Chrystus jest tu tylko jednym z
proroków, chrześcijaństwo skazane jest na zagładę i ma zginąć, narody Europy nie są
zdolne do uratowania Europy i od nieszczęść może je uchronić tylko panowanie Izraela
na ziemi. Do tego dodaje jeszcze autor wizję stworzonego przez Żydów
"współczesnego socjalizmu". W kolejnych swoich pracach Coudenhove-Kalergi
wyznacza żydostwu specjalną rolę w misji kierowania Pan-Europą: jej
"przywódcami
mają być Żydzi, ponieważ dobrotliwa Opatrzność obdarzyła Europę Żydami jako
nową rasą szlachecką z laski Ducha
(...).
Wyższość ich ducha predystynuje ich do
odegrania roli głównego czynnika w tworzeniu się szlachty przyszlości
(...). Europa
zamiast zniszczyć Żydów dokonała wbrew swej woli drogą kunsztownej selekcji ich
uszlachetnienia i wychowania do roli, którą mają spełnić w przyszłości jako naród
-przywódca. Nic wiec dziwnego, że naród ten, wyrwawszy się Z uwięzienia gett, rozwija
się w duchową szlachtę Europy. Tak więc w momencie, gdy szlachta feudalna rozpadła
się. Boska Opatrzność obdarowała Europę, poprzez emanację żydostwa nową rasą z
łaski Ducha. (...) Żydostwo nie jest nową szlachtą, ale tonem, dookoła którego grupuje
się duchowa szlachta. Tworzy się duchowa, miejska rasa panów "
(R. Coudenhove-
Kalergi,
Praktischer Idealismus...,
s. 51-54; przedruk pracy Adel z 1922;podkr.-ALS).
W nowej Europie władcami mieli być Żydzi, a rządzonymi mieszańcy eurazyjsko-
negroidalni lub, zgodnie z określeniem autora, "ludy aryjskiego obszaru językowego".
Coudenhove, opisując wizję przyszłej Pan-Europy i stosunków w niej panujących,
posługuje się w stosunku do Żydów terminologią:
Fuhrersnation
(naród wodzów),
Herrenrasse
(rasa panów),
Herrenvolk
(naród panów),
Herrenmensch
(mężczyzna pan,
władca). Teorie te zostały zawarte w pracy
Pan-Europa,
opublikowanej w pierwszej
połowie 1923 roku. W półtora roku później ukazała się książka
Mein Kampf
Adolfa
Hitlera, który zapożyczył wszystkie te pojęcia od Coudenhove'a. Hitler jednak odwrócił
do góry nogami piramidę władzy zaproponowaną
w Pan-Europie
i na jej wierzchu
osadził "szlachetną rasę aryjską". Zapewnił przy tym Aryjczyków, że ochroni ich przed
"knowaniami Żydów - największych wrogów rasy aryjskiej". Ostrze obłędu
rasistowskiego zostało odwrócone i zaczęło zagrażać kandydatom na władców Pan-
Europy. Niezrażony tym Coudenhove-Kalergi rozwijał dalej swoje myśli i licytował się
z Hitlerem w propagowaniu rasistowskich bredni. Coudenhove brylował na
politycznych salonach i zdobywał poparcie polityków i bankierów, Hitler początkowo
zdobywał masy, a gdy wielka finansjera przekonała się o skuteczności jego działań,
wówczas to on stał się oczkiem w głowie i zasilony został przez banki poważnymi
sumami. Napisana przez Hitlera w czasie jego pobytu w więzieniu
Mein Kampf
była w
zasadzie programem, jaki mieli realizować narodowi socjaliści po dojściu do władzy.
Stanowił on zlepek różnych ideologii, często nawzajem się wykluczających. Z teorii
Gobineau wziął Hitler tezę o nierówności ras i uznał, że Niemcy jako Aryjczycy
stanowią rasę najdoskonalszą. A jeśli tak, to są jednocześnie "nadludźmi", a więc
"narodem panów"
(Herrenvolk
u Coudenhove'a) i jako silni mają zawsze rację, a
wszyscy "podludzie" powinni im się podporządkować. Program polityczny
przedstawiony w
Mein Kampf można
w uproszczeniu ująć następująco - l) zniesienie
wszelkich powinności i ograniczeń, jakie nałożył na Niemcy traktat wersalski, łącznie z
odzyskaniem utraconych terytoriów; 2) przywrócenie Niemcom ich mocarstwowej
pozycji w Europie i w świecie; 3) zjednoczenie w jednym państwie wszystkich
Niemców i niemieckojęzycznych obywateli innych państw; 4) zdobycie dla "wielkiego
narodu niemieckiego" przestrzeni życiowej na Wschodzie Europy, aby mógł się on
swobodnie rozwijać; 5) "małowartościowe" narody zamieszkujące dotychczas te
przestrzenie będą musiały je opuścić; 6) zapewnienie narodowi niemieckiemu, jako
"narodowi panów"
(Herrenvolk),
władania nad innymi "małowartośćiowymi" narodami
[ Pobierz całość w formacie PDF ]